रमेश खकुरेलयो काठमाडौँ
निर्धा मिले लात दिई पछारौँ ठूला मिले दाँत ङिचिक्क पारौँ सोझा मिले भाषण खूब झारौँ कुर्सीसँगै नाल लगेर गाडौँ । भट्टीभरी मित्र समाज डाकाैँ मोमोसँगै लोकल जाँड राखौँ आफैँ नबुझ्ने कविता फलाकौँ प्रज्ञा प्रतिष्ठान सदस्य ताकौँ ।
रमेश खकुरेल :
यो काठमाडौँ सब हात माडौँ
जाडो महीनाभर नाक माडौँ
खेतै नरोपौँ तर धान माडौँ
मौरी नपालौँ मह मात्र काढौँ ।
खोले निली डम्म भुँडी भसारौँ
भुजा भनी शान दिँदै डकारौँ
गुन्द्री बिछाई घर रात काटौँ
चिटिक्क भै बाहिर सूट ठाटौँ ।
कलेजका गेटहरू चहारौँ
कता ठिटी छन् रमिता निहारौँ
सलक्क पारेर कपाल कोरौँ
कर्के गरी नेत्र कटाक्ष जोरौँ ।
टिभीहरू फेसनलागि हेरौँ
कुरा कसैका नसुनौं नटेरौँ
न जाँचमा अक्षर एक कोरौँ
परन्तु हूँ पास भनेर घेरौँ ।
विद्वान सरी बन्न किताब बोकौँ
चुरोट तानौं अनि खूब खोकौँ
कुनै दुई वाक्य रटेर घोकौँ
ज्ञाता हुँ भन्दै अनि ताल ठोकौँ ।
बिहान ढोका छ वटा चहारौँ
कुरा यताका उसतर्फ सारौँ
साख्खै सबैको म भनेर पारौं
जस्तै परोस् हिम्मत नै नहारौँ ।
निर्धा मिले लात दिई पछारौँ
ठूला मिले दाँत ङिचिक्क पारौँ
सोझा मिले भाषण खूब झारौँ
कुर्सीसँगै नाल लगेर गाडौँ ।
भट्टीभरी मित्र समाज डाकाैँ
मोमोसँगै लोकल जाँड राखौँ
आफैँ नबुझ्ने कविता फलाकौँ
प्रज्ञा प्रतिष्ठान सदस्य ताकौँ ।
०००
’उन्नयन’ प्रकाशन, २०५५
‘नेपाली हास्यव्यङ्ग्य कविता’ (२०७५)
