तिलक लुइटेलएक कप चिया
अनि बर्फी मैले समोसाको सट्टामा खाएको होइन र ? अलिक कड्कियो । हो त्यै समोसाको पच्चीस रुपियाँ तिरेर जा न— साहुले पनि ठुलै स्वरमा भन्यो । हैन मैले खाँदै नखाएका समोसाको पच्चीस रुपियाँ कहाँबाट तिर्नु हँ ?
तिलकप्रसाद लुइटेल :
बिचराले होटलमा निक्कै खप्की खायो । पैसा तिर् पैसा तिर् भनेर नै साहु कराउन छोडेकै छैन । कालो निलो छ अनुहार, चुक घोप्ट्याए जस्तो, बर्सिनै लागेको आकाश जस्तो । बल्लबल्ल बोली फुट्यो बिचराको ।
सोध्यो— मैले कति तिर्नुपर्छ साहुजी ?
पच्चीस रुपियाँ— साहुले जवाफ दियो ।
पच्चीस रुपियाँ केको नि ?
एक कप चियाको— साहुले भन्यो ।
चिया त मैले अण्डाको सट्टामा खाएको हुँ नि— उसले भन्यो ।
उसो भए अण्डाको पैसा देऊ न त— साहुले भन्यो ।
अण्डा त मैले लालमोहनको सट्टामा खाएको हुँ नि— उसले भन्यो ।
लालमोहनको पच्चीस रुपियाँ ले न त— साहुले भन्यो ।
हैन, लालमोहन त मैले बर्फीको सट्टामा खाएको— उसले फेरि साहस बटुलेर बोल्यो ।
बर्फीको पच्चीस रुपियाँ ले न त— साहुले करायो ।
अनि बर्फी मैले समोसाको सट्टामा खाएको होइन र ? अलिक कड्कियो ।
हो त्यै समोसाको पच्चीस रुपियाँ तिरेर जा न— साहुले पनि ठुलै स्वरमा भन्यो ।
हैन मैले खाँदै नखाएका समोसाको पच्चीस रुपियाँ कहाँबाट तिर्नु हँ ?
ल पुलिस बोलाउँछु अब । कानुनी कारबाहीमा म जान्छु ।
यसो भन्दै कुर्लिएर कराउँदै थियो । आफूलाई हतार भएको हुनाले हिँडेँ । मसँगै डम्मरे पनि हिँड्यो । डम्मरे सुनाउँदै थियो । पक्कै पनि यसलाई ठुलै नेताले तालिम दिएको हो बुझिस् । कहिले चुच्चे र बुच्चेमा, कहिले एलसीसीमा कहिले लसुनकाण्डमा, कहिले सत्र हजारको नोटमा, कहिले पाँच हजारको भोटमा, कहिले गाईभैँसी गोठमा, कहिले फोहोर बाटामा कहिले, ललिता काण्डमा यो देशको नागरिक ऊ देशमा गरेर जनताको ध्यान उताबाट उता पुर्याएर खाँदै छन् नि ।
हो, त्यसरी नै साहुको ध्यान जताततै मोडेर खान खोजेछ तर बिचराका भागमा जम्मा एक कप चिया पो परेछ । त्यत्रो मिहिनेत गरेको त थुक्क । आफूले भने न डम्मरेको कुरा केही बुझेँ न त्यो साहु र चिया खाने बिचराको । लुरुलुरु आफ्नै बाटो हिँडिरहेँ ।
०००
कपन, काठमाडौं
