किशन पाैडेलबा
बाको निधारमा मैले कहिल्यै थकान देखिनँ काँधमा जिम्मेवारी र कर्तव्यको भारी बोकेर सन्ततिका रहरहरूलाई गोडमेल गर्दै अभावहरूसँग हाँस्दै जुधिरहनु भो ।
किशन पौडेल :
बा
अभावका पहाडहरू बोकेर
मुगलानतिर भासिनु भो
दस नङ्ग्रा खियाएर
सन्ततिका सुन्दर भविष्य गोडमेल गर्दै
सुस्केरामा मिठो भाका भर्दै
सारङ्गीका तारहरूझैँ रेटिनु भो ।
बा
पौरखी हातहरू लिएर
दरिलो छाती फैलाएर
फौजीमा भर्ती हुनु भो
सन्ततिहरूको भविष्य सुनिश्चित गर्न
अरूकै शत्रुहरूसँग लड्दै
बहादुर बन्नु भो ।
बा
एक हल गोरुहरू नारेर
पाटेबारीमा दिनभरि
गोरुसँगै नाचिरहनु भो
सन्ततिका सपनाहरू बुन्दै
खेतका गह्राहरूमा
कोदालीसँग परेड खेलिरहनु भो ।
दिनभरि बाउसे गरेर थाक्नु भएको
बाको निधारमा
मैले कहिल्यै थकान देखिनँ
काँधमा जिम्मेवारी
र कर्तव्यको भारी बोकेर
सन्ततिका रहरहरूलाई गोडमेल गर्दै
अभावहरूसँग हाँस्दै जुधिरहनु भो ।
खै पीडाहरू पनि
कहाँ लुकाउनु हुन्छ बा
कहिल्यै बाँड्ने कोसिस गर्नुभएन
गुजमुज्ज परेका पन्नाजस्तै
चाउरी परेका बाका अनुहारमा
पीडाका वक्र रेखाहरू देखिन्छन्
खोपिल्टा परेका गालाहरू
दुःखका गहिरो सागर जस्तै लाग्छ ।
ती पौरखी हातहरू
बहादुर छाती
त्यो स्वाभिमानी शिर
आदर्श र सङ्घर्षको प्रतीक बनेर
पहाड झैँ अटल भएर उभिएको छ
मेरो मानसपटलमा
मेरो स्मृतिमा !
०००
हेटौंँडा
