टन्टै साफ
वि.सं.२०८१
रोशन पराजुली : नसकिने भो, यी साहुहरूसँग ! जति गरे पनि नहुने ! बुझ्नै गाह्रो, सानो
पुरा पढ्नुहाेस्
भेटेको मोबाइल
वि.सं.२०८०
नन्दलाल आचार्य : म हडबडमा थिएँ । एक्लैदोक्लै बिहानै मर्निङ वाकमा थिएँ । खासमा बिहानको आठ
पुरा पढ्नुहाेस्घर परिवार
वि.सं.२०८०
रोशन पराजुली : “खुकुरीको चोट अचानोलाई मात्र हुन्छ, बुझ्यौ !” के बुझ्थ्यौ र तिमीहरू पनि ?
पुरा पढ्नुहाेस्
सेवा
वि.सं.२०८०
पी पी कोइराला : “लु यहाँ घाममा थेच्चिनु” अस्पतालको ढोकामै पुग्दा उसले झर्किँदै बुढामान्छेलाई पिँठ्युबाट ओरालेको
पुरा पढ्नुहाेस्गन्तव्य
वि.सं.२०८०
रोशन पराजुली : ए साने ! ए ठुले ! आमैको मलिन स्वर मनैमा दबिरहेका थिए !
पुरा पढ्नुहाेस्आमा
वि.सं.२०८०
रोशन पराजुली : “ए बाबू, ए बाबू” आमाको उहीँ परिचित बोली सुन्छु । पछाडि फर्केर हेर्छु
पुरा पढ्नुहाेस्
सहारा
वि.सं.२०८०
शुक्रराज कुँवर : हरिकृष्ण दम्पतीका चार सन्तान थिए । दुई भाइ छोरा र दुइटी छोरी ।
पुरा पढ्नुहाेस्सिफारिस
वि.सं.२०८०
पीपी कोइराला : “एकमाना चामल भात अझै रुच्छ” असीले भने । “चार माना भुटेको मकै सिध्याउन
पुरा पढ्नुहाेस्झर्को
वि.सं.२०८०
पी पी कोइराला : गुडिरहेको गााडीभित्र एक जना बुढाबा (पेसेन्जर)ले ड्राइभरलाई झपार्दै भने,“भाई मैले धेरै बेर
पुरा पढ्नुहाेस्
हजुर बा
वि.सं.२०८०
टङ्कबहादुर आलेमगर : ए केटा हो । आज धनेका सपरिवार टीको थाप्न ससुराली गा’ छन् ।”
पुरा पढ्नुहाेस्
