नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

डा. गोविन्दराज भट्टराई :

हामी स्वागतमा उभिएका थियौँ; नयाँ हाकिम एकपल्ट मुस्कुराए । उनले देब्रे हात मुड्की पारेर हावामा उचाले, तनक्क तन्किएर जिउ उचाले अनि थचक्क कुर्सीमा बसे ।

बिस्तारै कार्यालयमा क्रान्तिकारी परिवर्तन ल्याउनेतर्फ म उन्मुख भएँ । यो नयाँ हाकिमको प्रतिज्ञा थियो । लेखाप्रमुखसँग सल्लाह गरेँ, वास्तवमा लेखा र प्रशासनको सहयोग बेगर हाम्रो देशका कुनै पनि कार्यालयमा परिवर्तन हुन सक्दैन ।

पहिलो दिन चियाखाजाको मौका पारेर नयाँ हाकिमकोमा पसेँ । उनी अझै अप्ठ्यारो मानेर बसिरहेका थिए । खाजा आयो । ठीक त्यसैबेला उनको टेबलमा एउटा लाभ्रेकिरो सरसर कुध्न थाल्यो ।

“यो त भएन नि गोपीजी, खाने बेलामा यस्तो घीनलाग्दो…” नयाँ हाकिम बोले ।
म झसङ्ग भएँ । पीएलाई बोलाएँ, पीएले गार्डलाई बोलाइन् । गार्डहरू उफ्रेर त्यहीँ पुगे । गार्डले कुचीकारलाई बोलाए । एकै छिनमा १५-२० जना भेला भएपछि बल्ल लाभ्रेकिरो बढारेर पन्छाइयो ।

हाकिम तर्सिरहेका थिए । मैले सुटुक्क उनलाई भनेँ- “हाकिम सर, यो अघिल्ला हाकिमको अवशेष हो ।”
“कसरी ?” उनले जिज्ञासा राखे ।

“ती गमलामा दिनदिनै नयाँ फूल रोप्नु पर्ने, पुराना उखेल्नै पर्ने, मरेका फूल र पात टक्टक्याउँदै, लाभ्रेकिरा झार्दै, उर्वरक मल भर्‍यो, पानी भर्‍यो, पाँचजना माली दिनरात खटाउनु पर्ने । अघिल्लो हाकिमलाई हामीले भन्यौँ-

“आज हङकङ, सिङ्गापुर, जापान, थाइल्याण्ड र चाइनाका उत्कृष्ट फूलहरू बजारमा किन्न पाइन्छ । अनेक रङ्गका, आकारका, साइजका । एकपल्ट खर्च गरौँ, त्यो सस्तो पर्छ । तर अघिल्लो हाकिमलाई लाभ्रे कीराबाटै फाइदा हुने हुनाले हाम्रो प्रस्ताव मानेनन् ।”

त्यसपछि नयाँ हाकिमले गम्भीर हँुदै भने “गोपीजी, जे गर्नुपर्छ गर्नोस्, म तयार छु तर क्रान्तिकारी परिवर्तन नल्याई हुँदैन यो कार्यालयमा ।”

त्यसको सात दिनभित्र लेखाप्रमुखलाई लिएर म असन, इन्द्रचोक पसेँ, विशाल बजार, काठमाडौँ मल, भाटभटेनी, सारा घुमेँ र एक ट्रक फूलहरू किनियो । कोही लहरे, कोही सुनाखरी, कोही बारमासे- अनेक ।

शनिवारको दिन ओटीमा पचासजना ज्यामी र माली बोलाएर कार्यालय परिपरिको सम्पूर्ण फूलबारी समाप्त गरायौँ, गमला फुटायौँ, माटो झार्‍यौँ, सम्यायौँ, इँटा ओछ्यायौँ- यो एउटा क्रान्ति थियो ।

आइतबारको दिन सारा छक्क परे- पित्तलका गमला, टिलिक्क टल्केका । रङ्गीचङ्गी फूल, लहरा, पात, झुप्पा, फलिरहेका आँप र दारिम- कहिल्यै नझर्ने, नमर्ने, कुनै लाभ्रेकिरा नचढ्ने । नयाँ हाकिम प्रसन्न भए तर उनले कमेन्ट गरे- “वासना मात्रै नहुने यो, अरु ता भव्य । काठमाडौँमा हाम्रो अफिस भव्य भयो, सिंहदरबारलाई जितेन गोपीजी ?”

“नेपालभरिमा यस्तो उत्कृष्ट कार्यालय अर्को छैन हाकिमसाप” मैले थपेँ ।
केही निकृष्ट कर्मचारी खासखुस पनि गर्दै थिए तर हामीले वास्ता गरेनौँ । नयाँ हाकिमको टेबलमा यस्तै फूल राख्यौँ, भित्ताभरी अङ्गुरका झुप्पा र सुन्तलाका रुख टाँस्यौँ, त्यहीँ सुनाखरी झपक्क फुले । त्यो देखेर उनी प्रसन्न भएको बुझेपछि मैले भनेँ-

“सर गार्डेन त ठीक भो, अब दुईटा कुरा बदल्नु छ ।”
“के के भन्नुस् मात्रै गोपीजी ?”
“यो हजूरको कोठा भएन, माथि हलमा सारौँ, यी कुहेका फर्निचर फालेर नयाँ राखौँ अनि यो पीए भइन । छ महिनाको नानी छ, दूध खुवाउन जान्छु भन्दै भागिरहन्छे । त्यसले गर्दा कार्यालयमा नराम्रो असर पर्न गएको छ ।”

“तपाईं अघि बढ्नोस्, म भएँ ।” नयाँ हाकिम बोले ।
त्यसपछि एक शनिवार पारेर हामीले अर्को क्रान्ति गर्‍यौँ । नयाँ हाकिमको कोठा माथिको हलमा सार्‍यौँ । त्यहाँ भएका सम्पूणर् कार्पेटहरू उक्कायौँ, टेबल कुर्सी, फर्निचर, दराज, भित्ताका तस्वीर सारा पाखा निकाल्यौँ । त्यतिमात्र होइन कतिपयले आफ्नो कोठाका सारा फर्निसिङ्ग उक्कायौँ, टेबल कुर्सी निकाल्यौँ । हाकिमको भने नयाँ कम्प्युटर, नयाँ टिभी, नयाँ साउन्ड सिष्टम, नयाँ टेलिफोन सेट- सारा अर्कै भयो ।

दुइतीन ट्रक नयाँ सामान आए । त्यति नै सामान सेलाउन पठायौँ । ती हाम्रा घरघरमा पुगे । बूढो पियन भन्दै थियो— “यो ता भएन हजूर, मेरो भागाँ एकसेट सोफा र एउटा पुरानो दराज पर्ला भनेको; त्यो गार्डले चाहिँ एक ट्याक्सी नै लग्यो… ।”

मैले उसलाई हकारेँ “बूढामान्छे राम्रो काम गर, अर्को नयाँ हाकिमका पालामा तिमीलाई विचार गरौँला ।”
भोलिपल्ट हाकिम सवारी भएर दङ्ग परे । अब आउने आइतबार निरीक्षण गर्न मन्त्री आउने भए । मैले नयाँ हाकिमलाई भनेँ- “दुईतीनवटा काम युद्धस्तरमा गर्नुपर्‍यो हजूर ।”

सर्वप्रथम मैले त्यहाँको फिल्टर प्लान्ट उक्काएर होमप्याक गरिदिएँ अनि भनेँ- “यसरी डाइरेक्ट लाइनको पानी पिउनु हँुदैन । उहाँ प्रधानमन्त्री निवासमा एकैचोटि २२ जनालाई जन्डिस भएको थाहा छ छैन ? भोलि देखिन हामी मिनरल वाटर नै मगाउने ।”

सबै चूप लागेका थिए । छुचो खरदार बोल्यो- “गोपी सर, उसोभए यो वाटर प्लान्ट चाहिँ हाम्रो क्यान्टिनमा जडान गरौँ, त्यत्रो लाख रुप्याँ पर्ने प्लान्ट राखेको चार महिना पुगेको छैन ।”

मैले भनेँ- “त्यो कवाडीमा गइसक्यो, कता क्यान्टिनमा !’ (मैले आफ्नो घरमा लगेँ भन्नु आवश्यक थिएन, बोल्न नसके पनि एकदुई गार्डलाई थाहा थियो । मैले उनीहरूलाई भनेको थिएँ- “यो हल्ला भएछ भने सम्झिनू- जागिर समाप्त भयो ।’)
अनि मैले नयाँ हाकिमलाई भनेँ- “यहाँ पीएको लागि ता मिस नेपालका विजेतालाई मात्र राख्ने । अफिसको इज्जत चाहिएन हजूर, मन्त्रीज्यूको सवारी हुँदैछ, नानीकी आमालाई पीए देख्ता के भन्नुहोला ?”

मैले तुरुन्तै हाकिमको आदेश लिएर सूचना गरेँ । एकसेएक ब्यूटी क्वीनले निवेदन दिए । एउटी मिस नेपाल रनरअप थिइन्- मिस क्विन्सिया । तिनैलाई अन्तर्वार्ताद्वारा छनौट गरी पीएमा नियुक्ति गराएँ अनि नानीकी आमालाई भण्डार शाखामा सरुवा गरिदिएँ ।

अफिस अर्कै भयो । सारा कार्यालय न्यू फर्निशिङको बिल आयो, भित्तामा चूना, भूइँमा कार्पेट, नयाँ टेबल कुर्सी, सारा नयाँ जगमग, जगमग ।

नयाँ ब्यूटी क्वीन पीए र अफिसमा सानले बसेका हाकिम । पुराना टेबलकुर्सी समाप्त भए, जग, थर्मस, गिलास, कुचा, बाल्टी, डष्टविन, बिजुलीका सारा बल्बहरू, फिलर प्लान्ट सारा टुटे । एकैचोटि पाँचवटा मोटरसाइकल र हाकिमको लागि नयाँ कार पनि आइपुग्यो ।

मानिस निकै खासखुस गर्थे । तर म डगेको थिइँन । यी सारा आदेश र निणर्यमा नयाँ हाकिमको हस्ताक्षर थियो । त्यो दिन निरीक्षणमा मन्त्री आउने भए । मैले अनेकौँ गार्ड, पिउन र कुचिकार उतारेँ । तिनीहरूलाई एकएक अत्तरका सिसी दिएर प्रत्येक बोटमा बेग्लाबेग्लै सेन्ट छर्किन लगाएँ ।

मन्त्री आउँदा मगमग मगमग… मान्छे लडाउने अत्तरले फूलबारी ढाक्यो । अलेलि बतास पनि चल्यो । प्लाष्टिकका बोट जबर्जस्ती हल्लिए- खोसेला बजेजस्तो आवाज भयो । नयाँ हाकिमले मन्त्रीलाई भन्दै थिए- “यो सारा, आमूल परिवर्तन, मैले गराएको हुँ…” तर मन्त्रीले केही बुझिरहेका थिएनन् ।

हाकिमको रुमसित जोडिएको किचेनमा हरेक सामान थियो । ब्यूटी क्वीन त्यहाँ पसिन्, फ्रिज खोलेर एकएक गिलास म्याङ्गो शेक ल्याइन् र टेबिलमा राखिन् । त्यसबेला मैले भनेँ- “मन्त्रीज्यू, ब्यूटी क्वीनका हातको यो सर्वत लिस्योस्न…”

“धन्यवाद…” क्वीनतिर हेरेर मन्त्रीले टाउको उठाए ।

भोलिपल्ट अखबारमा छापियो- ‘एक महिनामा चालीस लाख झ्वाम्’ । तल्तिर खबरमा हाम्रा नयाँ हाकिमको नाम थियो । यो सारा सही गर्ने उनै थिए ।

सधैं १० बजे कार्यालयमा पुग्ने नयाँ हाकिमको १२ बजेसम्म पत्तो थिएन । तल हावामा प्लाष्टिकका खोसेला बजिरहेका थिए ।

०००
२२ साउन २०६४  
‘धुम्रलोचन शर्मा उर्फ टियर पोयट फ्रम द इष्ट’ उपनामबाट
‘फित्कौली’ पूर्णाङ्क- १५,  (भदौ, २०६४)